Pisząc ten tekst jem ostatnią kolację od LightBox i zastanawiam się nad mijającym miesiącem. Zjadłam 120 posiłków, schudłam 5,5 kg (tak, w tym tygodniu 1,5, był intensywny), kilka razy sama sobie wypisałam usprawiedliwienie i czasem pozwoliłam na mały wyskok. Dzięki sobotom wolnym od diety nie miałam poczucia, że czegoś mi brakuje. Czasem piłam wino, zdarzyło mi się zjeść kawałek ciasta, choć bez przekonania, bo nie lubię słodyczy.

W tym tygodniu hitem były souvlaki i niezła minestrone, ale chyba największe wrażenie zrobili na mnie w czasie Świąt. Były jajka, było ciasto drożdżowe i indyk z żurawiną. Zupełnie się tego nie spodziewałam, po prostu założyłam, że będzie mi smutno, przykro i źle, kiedy jedząc sałatkę będę patrzyła, jak wszyscy objadają się frykasami. I nic z tego.

Nie wiem jak to będzie, nie wiem czy będę wierna pięciu posiłkom dziennie, bo jestem leniem patentowanym i gotować lubię tylko wtedy, kiedy mam na to ochotę, a nie kiedy muszę. Ale nauczyłam się kilku rzeczy: przede wszystkim odchudzanie to małe porcje i matematyka, a z drugiej strony po miesięcznej zaprawie jestem już w stanie z grubsza oszacować ile konkretny posiłek może mieć kalorii, co jest dość przydatną umiejętnością. Zwłaszcza dla człowieka, który w życiu nie myślał w ten sposób o jedzeniu. Do tej pory kaloryczność posiłku była dla mnie tak istotna, jak skład finałowej trójki w programie “Mam paszczę i nią wrzaszczę”.

Poza tym nauczyłam się mówić “nie”. Wczoraj chyba pierwszy raz w życiu powiedziałam, że nie zjem tej wyjątkowo apetycznej drożdżówki, bo jestem na diecie. Publicznie to powiedziałam.

O dziwo moim ulubionym punktem programu niezmiennie były śniadania, a przepisu na poniedziałkową granolę pragnę jak kania dżdżu. W wielu pudełkach znalazłam bardzo fajne produkty, m.in. świeże ananasy, melony czy czerwony ryż. Zdaję sobie sprawę, że nie każdy produkt da się na dobę zamknąć w pudełku i nadal będzie on wyglądał zjawiskowo, więc pula którą w kwietniu dysponował LightBox (zauważcie, jeszcze przed wysypem dobrych warzyw i owoców) była mocno zawężona. A mimo to dawali radę, nie powtarzali się, nie zanudzali i za każdym razem były to ciekawe, pełnowartościowe posiłki. Było dużo warzyw, czyli tak jak lubię, sporo ryb i chudego mięsa, były najróżniejsze pasty, sałatki, pełnoziarniste pieczywo i niezłe ziołowe herbaty dołączane do posiłków, które trochę wymuszają picie większej ilości płynów. A to jest dobre i chwalebne.

Przez miesiąc nie było powtórek, nie było żadnej skuchy z kurierem, wszystko było świeże i zazwyczaj smaczne. Piszę “zazwyczaj”, bo czasem musiałam doprawić po swojemu, ale to detal. Nawet gdybym bardzo chciała się do czegoś przyczepić, to może być trudno. Jest tylko jedna rzecz, z którą nie było mi po drodze – kurczak. Nie był oszałamiająco smaczny. A że go nie lubię, to już inna sprawa. Na szczęście pojawiał się rzadko. Generalnie to jest produkt premium w pełnym znaczeniu tego słowa. Nawet pudełka mają ładne i funkcjonalne, nie wspominając o konsultacji z bardzo kompetentną dietetyczką (Pani Małgosiu, pozdrawiam!), która jest w pakiecie.

Nie wiem czy jakoś specjalnie na tych moich metrach widać efekty, ale ciuchy są wyraźnie luźniejsze. A to się świetnie składa, bo mam pewne spodnie z szalonym printem, które miesiąc temu leżały nieszczególnie, a teraz są idealne. Na wiosnę jak nalazł.

Informacje praktyczne

Dieta, którą testowałam przez ostatnie cztery tygodnie to wersja Optimum 1200 kcal, 5 posiłków dziennie przez 7 dni w tygodniu (jak wiecie ja jeden dzień odpuściłam). Wszystkie przydatne informacje znajdziecie na stronie LightBox, a własny wariant można skonfigurować tutaj. Co ciekawe, dostarczają nie tylko do kilku dużych miast. Właściwie jak na catering dietetyczny mają wcale niezły zasięg. Mapę znajdziecie tutaj.

Dostępne są również opcje “No fish” i “Vege“, wszystkie w różnych wariantach kalorycznych.

W porządku chronologicznym o mojej przygodzie z LightBoxem przeczytacie tutaj:
Godzina zero
Tydzień 1
Tydzień 2
Tydzień 3

Ciekawostką przyrodniczą jest fakt, że wcale nie mam ochoty rzucić się od jutra na jedzenie, wprost przeciwnie. I jakoś mi tak rzewnie, że już żaden udomowiony poltergeist nie będzie mi zostawiał jedzenia pod drzwiami.

Magda