To jest jedna z wielu rzeczy, za które kocham te moje Mazury – zawsze pojawi się ktoś, to coś ciekawego opowie, podrzuci świetny przepis, jakby to było centrum wszechświata i wszystko przychodziło do człowieka samo. Tym razem pojawiła się Kasia.

Kasia sypie nietypowymi przepisami jak konfetti, a to… To wydało mi się niemożliwe. Trochę jak kawa z tonikiem – też nie miała dobrze smakować, w każdym razie ja w to nie wierzyłam, a okazała się doskonałym połączeniem.

Musicie wiedzieć, że to jest bardzo specyficzna rzecz, długo się zastanawiałam z czym ją porównać, ale nadal nie mam pomysłu. Może być tak, że jedni ją pokochają, a inni wprost przeciwnie. Warto jednak spróbować, bo dawno nie jadłam czegoś równie mocno wypakowanego umami. Aż po brzegi miseczki!

Nie martwcie się też o drożdże, po przesmażeniu na patelni staną się nieaktywne, a więc nie będą krzywdzić jelit, powodować wzdęć lub czegoś równie nieprzyjemnego. Za to dadzą bardzo dużo smaku i kremową konsystencję. Co prawda pastę powinno się wstawić do lodówki, by nieco stężała, ale my zjedliśmy na ciepło, najpierw dla przyzwoitości z chlebem, a później już bez niepotrzebnych zahamowań – wyjadaliśmy palcami. To jest taki przebłysk geniuszu, że po prostu musicie tego spróbować!

Drożdżowa pasta Kasi – przepis

Skłaniki

– 6 średniej wielkości cebul
– 2 kostki świeżych drożdży (200 g)
– 2-3 łyżki wody
– 2 duże łyżki masła lub w wersji wegańskiej 3 łyżki oliwy
– sól i pieprz do smaku

Opcjonalnie dobrymi dodatkami będą też: czosnek, czarnuszka, kumin czy wędzona papryka. Ale tak naprawdę idźcie za głosem serca i własnych kubków smakowych.

Wykonanie

Cebulę dość drobno siekamy i na średnim ogniu szklimy na maśle lub oliwie, uważając by się zbytnio nie przyrumieniła. Solimy. Gdy cebula zmięknie w palcach kruszymy drożdże, dodajemy na patelnię i dolewamy wodę. Na małym ogniu dusimy wszystko razem aż przyjemnie zgęstnieje, zajmie to kilka minut. Drożdże dadzą gęstą, kremową konsystencję, a woda odparuje. Doprawiamy pieprzem, mieszamy ostatni raz i zdejmujemy z ognia.

Przekładamy do miseczki. Możemy jeść na ciepło lub po ostudzeniu wstawić do lodówki. Nie wiem ile to można przechowywać, bo u nas żywotność tej pasty wyniosła dokładnie piętnaście minut.

Smaczego!

Magda

Zaintrygował Cię ten przepis? To fajnie 🙂 Będzie mi miło, jeśli go udostępnisz. Dziękuję w imieniu własnym i Kasi!