Internet opanował szał na takie właśnie “łąkowe” placki. Fajnie, bo są piękne i aż chce się jeść! Nie mówiąc o tym, że to świetna okazja, aby zachęcić dzieci do gotowania. Z kolei dla mnie to doskonały powód, aby dać Wam przepis “z zeszytu”. 

Mam taki zeszyt ze sprawdzonymi przepisami. Takimi, które zawsze wychodzą niezależnie od humoru, pogody oraz koniunktury. To jest pierwszy przepis na focaccię, z jakiego korzystałam i powiem Wam, że kiedy ją jeszcze ciepłą posmarowałam masłem uznałam, że najlepszy. Jest mięsista w środku, pięknie wyrasta, a przyrumieniona skórka przyjemnie chrupie.

Jak każdy taki placek możecie ją zrobić ze wszystkim, co wpadnie Wam w ręce – z oliwkami, czarnuszką, pomidorkami koktajlowymi czy rozmarynem. Nie krępujcie sobie wyobraźni wyobrażeniami o tym, jaka powinna być prawilna focaccia. Prawilna focaccia to ta, która Wam smakuje. I pamiętajcie, że świetnie nadaje się na wielopiętrowe kanapki.

Najłatwiejsza focaccia – przepis

Składniki na całą blachę

– 18 g drożdży
– 800 ml wody
– ok. 1 kg mąki typu 00 lub zwykłej pszennej typu 480 lub 500
– 2 łyżeczki soli
– dowolne dodatki
– 2 łyżki oliwy

Wykonanie

200 ml letniej wody mieszamy z drożdżami i odstawiamy na 15 minut. Po tym czasie dodajemy pozostałą wodę (w temperaturze pokojowej). Następnie dodajemy sól i dosypujemy mąkę jednocześnie wyrabiając ciasto. Najpierw można je tylko mieszać łyżką, a kiedy zrobi się bardziej stałe już wyrabiać ręką.

Napisałam, że mąki powinno być ok. kilograma, bo realnie powinno się jej dosypać tyle “ile zabierze”. Ciasto powinno być lekko kleiste, ale tylko trochę. nie trzeba go wyrabiać bardzo długo, więc możecie zrezygnować z miksera planetarnego. Ręce się nie zmęczą. Gdy ciasto jest już jednolite miskę przykrywamy ściereczką i odstawiamy w ciepłe miejsce na 40 minut.

Po tym czasie na blaszce rozkładamy papier do pieczenia, wykładamy ciasto i wilgotnymi dłońmi nadajemy mu mniej więcej kształt prostokąta. Wierzch smarujemy oliwą i układamy naszą łąkę. Albo palcem robimy zagłębienia i wciskamy w nie szpileczki rozmarynu. Albo posypujemy gruboziarnistą solą. Albo czym kto lubi.

Ponownie przykrywamy ściereczką i odstawiamy na kolejne 30 minut, aby ciasto jeszcze nieco podrosło.

Pieczemy przez ok. 30 minut lub do zrumienienia w piekarniku nagrzanym do 220 stopni bez termoobiegu.

Jemy jeszcze ciepłą z dużą ilością masełka lub maczając w ulubionej oliwie. A następnego dnia robimy sobie z pozostałej części kanapki. Świetnie nadaje się do odpieczenia np. z wędliną i serem w środku i zjedzenia na ciepło.

Chcecie więcej przepisów “z zeszytu”?

Ściskam tam, gdzie kiedyś mieliśmy talie!

Magda

Spodobał Ci się przepis? To podaj dalej, bo niby wszyscy jesteśmy grubi, ale nie możemy pozwolić, aby ktoś został w tyle! 😉