Do Wólki na jedzenie jeździmy od lat. Nie ma nic lepszego, niż poranek nad miską pho i małe (albo wielkie) zakupy. W tutejszych spożywczakach dostaniecie świeże kokosy, za którymi przepadamy. Dostaniecie też sporo egzotycznych owoców, świeżych ziół, niespotykane w polskich sklepach kawałki mięsa, przyprawy, makarony, ryż, herbaty, suszone krewetki, fermenty wszelakie i całą masę żarcia, które nie wiadomo czym jest, jak smakuje i jak go użyć. I to jest fajne.

W ogóle eksperymentowanie w kuchni jest fajne. Czasem otwierasz opakowanie czegoś dziwnego, co właśnie przytargałeś do domu i cię odrzuca, a czasem z miejsca wiesz, że to będzie miłość. Wólka Kosowska otwiera głowy i rzuca podniebieniom wyzwanie. W ogromnych halach, między hałdami majtek, staników, butów, garniturów i kiecek znajdziecie mały wyspy szczęśliwe z pływającymi w akwariach homarami, krabami, dziwnymi paczuszkami, które nic wam nie powiedzą, słoikami, porcelaną, napojami o interesujących smakach… Gastro-dyskoteka. Zwykle w tych sklepach spędzamy dużo czasu, bo połowy produktów nie znamy, więc oglądamy, wąchamy, dopytujemy. Zwykle wychodzimy też objuczeni, jak wielbłądy.

Panuje takie przekonanie, że w Wólce zjecie prawdziwie po wietnamsku. To nie do końca prawda. Tak, jak w Wietnamie wcale nie jest łatwo zjeść psa i trzeba trochę poszukać, albo wiedzieć dokąd pójść, tak w Wólce nie dostaniecie koziny gotowanej we krwi, tylko dlatego, że słyszeliście, jakoby gdzieś tu była podawana. Myślę, że Wietnamczycy ze swoimi specjałami trochę zeszli do podziemia i w samym Wietnamie, i tym bardziej w Polsce. Bo nas to obrzydza. Bo mamy zamknięte głowy. Bo jest to coś, czego nie znamy. My.

Tym razem na Tour de Wólka Kosowska umówiliśmy się z Wiktorią a.k.a. Pyzą i to ona zorganizowała nam ten wypad. Byliśmy my, jedna przesympatyczna Wietnamka doskonale władająca polskim i kilkoro znajomych blogerów. Wiem, że dziewczyny najpierw zadzwoniły i poprosiły o przygotowanie dla nas tych wszystkich specjałów. Wiem też, że nie powiedziały z kim będą. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że gdyby kucharz wiedział, że gotuje dla grupy Polaków, jedzenie wyglądałoby nieco inaczej, bardziej pod europejski gust. Kiedy więc wtarabaniliśmy się do niewielkiego baru, zdziwienie na twarzy pana, który nas obsługiwał było bezcennym widokiem. No ale trudno – było już za późno.

I tak oto na nasz stół wjechały jelita, kaszanki, przełyki, jajowody, kozina gotowana we krwi, kleik ryżowy także z krwią i kawałkami mięsa… Było tego sporo, nie podołaliśmy wszystkiemu. Wiem, że jelita nie były i nie będą moim przysmakiem, ale to ciekawe doświadczenie badać organoleptycznie różnicę w strukturze jelita grubego i cienkiego. Ciekawe były jajowody – twardawe i trudne do pogryzienia, a jednak w pewnym sensie chrupiące. Kaszanka mocno doprawiona i charakterna, naprawdę niezła. A moim prywatnym hitem była rozpływająca się w ustach, delikatna jak marzenie kozina gotowana we krwi i kleik ryżowy, także z krwią. Sycący, pełen smaku, znakomity. Na te dwie ostatnie pozycje wróciłabym z dziką rozkoszą.

Tak naprawdę tutaj mogliśmy poprzestać, bo wyszliśmy nieprzytomnie najedzeni, ale nie. Chwilę później, na rowerze objuczonym siatami, przyjechała sympatyczna roześmiana pani, która przygotowała dla nas banh mi. Mówią, że najlepsze w Wólce. Banh mi to taka kanapka w bagietce. Zajadaliśmy się nimi w Wietnamie. Tutaj z pasztetem, omletem, świeżym, chrupiącym ogórkiem i obowiązkową kolendrą. Doskonałe są te kanapki. Ale znowu – jeśli wpadniecie tam ot tak, to raczej pani od banh mi nie podjedzie do Was na rowerze, aby napełnić Wasze spragnione egzotycznych doznań brzuchy.

Wiem, że później były jeszcze desery. My musieliśmy już uciekać, ale może to i lepiej, bo po tym wszystkim mogłaby nastąpić eksplozja. Nie wiem, jak oni dali radę tyle zjeść, serio. Pasibrzuchy Internetowe.

No i teraz tak: Wólka, Marywilska, Bakalarska, wszystko niby fajnie, niby autentycznie. Ale nie wierzcie w to, dla Polaków jest kurczak w pięciu smakach i sajgonki. Autentycznie jest w podziemiu i bez przewodnika tego wszystkiego nie zjecie. Trudno tu szukać winnego, prawda jest taka, że zwykle reagujemy obrzydzeniem na wszystko, czego nie znamy. Dlatego nikt tu się nie chwali, że może dla Was przygotować macicę. A nawet jak zapytacie, to i tak jej nie dostaniecie. Tak jak w Wietnamie ograniczenia w głowach turystów spychają niespotykane w Europie przysmaki do podziemia i częstą praktyką są dwie różne karty – jedna dla swoich, druga dla turystów, tak w Polsce tym bardziej nie da się ich dostać wchodząc z ulicy i świecąc europejską gębą. Ale na zakupy i miskę pho – polecam serdecznie.

Pamiętam, że w Wietnamie udało nam się dorwać do kilku niespotykanych przysmaków (np. skorpionów) tylko dlatego, że Pyza powiedziała nam o co mamy pytać. I faktycznie dostaliśmy inne menu, niż siedzący obok nas Rosjanie. W Wólce będzie jeszcze trudniej. Wiktoria, a może Ty powinnaś organizować raz na jakiś czas Tour de Wólka, hm? Jestem przekonana, że znalazłoby się sporo osób o ciekawskich podniebieniach.

Magda