Ależ sobie ucieczkę urządziliśmy! Pierwszy raz bez progenitury, bez psów, bez ośmiu toreb, wózków, bujaczów, worka karmy i trzech misek. Ot tak, w pięć minut się spakowaliśmy. I miejsce z premedytacją wybrałam właśnie to. Miałam je na oku od dawna. Okazało się jeszcze bardziej magiczne, niż myślałam.

Bo na przykład nie myślałam, że w Polsce jest Toskania. A jest. Choć oni sami określają się jako “prowansalscy”, ale ja nie umiem się uwolnić od tego toskańskiego skojarzenia. W ogóle okolice Lidzbarka raczej nie stawały na mojej drodze. Zwykle wsiadam i grzeję prosto na Mazury, bo je znam, kocham, przyjaciół tam mam. A tu takie cudne zaskoczenie!

Ale nie myślcie, że skoro my pojechaliśmy bez przyległości, to jest to miejsce wyłacznie dla dorosłych. Nie, spokojnie można tu przyjechać i z dziećmi i z pieskami, warunek jest tylko taki, że ani jedne, ani drugie nie pogryzą miejscowego osiołka.

Samo siedlisko jest przepiękne, aż się nie chce wychodzić. Są tu tylko cztery apartamenty, ale za to największy ma 150 m2. Urządzone dość eklektycznie, z wyraźnym toskańsko-artystycznym zacięciem. Dużo się tu dzieje, właściwie każdy fragment ściany przyciąga wzrok, każda komoda, szafeczka i krzesło. Wszystko jest jakieś. Chciałabym mieć taki talent do łączenia przedmiotów w spójną całość. I to nie jest zbieraczny śmietnik, to często są wartościowe przedmioty, zbierane latami, odnawiane, takie ukochane, wypieszczone.

Siedlisko leży w poliżu jeziora Blanki i ma do niego dostęp z własną niewielką plażą i pomostem. Okolica jest cudna, przypomina Mazury Garbate, albo… Toskanię. Apartamenty nazwy wzięły od artystów: jest Picasso, Matisse, Modigliani i Touluse-Lautrec. Nasz to ten ostatni i z niego mam najwięcej zdjęć. Za moment powstanie tu bistro, a póki co śniadania i obiady można po wcześniejszym ustaleniu zamówić i przygotuje je dla Was przeurocza Pani Małgosia.

Siedlisko to Kasia i Zbyszek. Wiem, że za sprawą Kasi jest to miejsce dość znane w kręgach jogicznych. Rzeczywiście można się tu wyciszyć i poszukać równowagi. Właściciele zostawiają dużo przestrzeni, nie narzucają się, ale też rozmowa to czysta przyjemność. No i te wnętrza! Jestem nimi kompletnie zachwycona. Na podłogach perskie dywany, na ścianach obrazy (również malarstwo współczesne), dziewiętnastowieczne antyczki mieszają się miękko z artdecowskimi drobiazgami, miękkie tkaniny wyglądają przez okna, wielkie poduchy zapraszają, by się w nich zapaść… I spać, czytać, marzyć, nic nie robić, po prostu być.

Mimo wszystko będę się upierać, że to bardziej Toskania, niż Prowansja, bo ta przytulność, ten kokoszyzm (nie ma takiego słowa, właśnie je wymyśliłam – od kokoszenia się w poduchach jak kura na grzędzie), te miękko opadające pagórki, no przecież jakie tam mgły muszą pomiędzy nimi majaczyć! Tego dowiem się następnym razem, bo teraz pozwoliłam sobie na luksus spania do dziewiątej. Jeszcze raz zobaczcie zdjęcia, one powiedzą Wam więcej, niż tysiąc moich zachwytów.

I pakujcie się!

Magda

Info

www

tel. Zbyszek – +48 882 149 629
tel. Kasia – +48 604 161 670

Spodobał Ci się wpis? To fajnie. Będzie mi bardzo miło, jeśli go udostępnisz. Dziękuję!