Prawda jest taka, że nieuchronnie i z godną podziwu konsekwencją dążymy do bylejakości, albowiem gatunek ludzki jest leniwy i nic nie jest w stanie tego zmienić. Prawda jest również taka, że ten tekst powstaje trochę na serio, a trochę dla jaj. Niechaj każdy sobie weźmie z niego to, czego mu akurat potrzeba.

Daleka jestem od robienia sobie religii z roboty, ale bliska jest mi idea robienia wszystkiego, co się robi porządnie. Bylejakość mnie mierzi i jak ma być zrobione byle jak, to wolę, żeby nie było zrobione wcale. A co akurat się robi, nie ma dla mnie dużego znaczenia. Można być pokojówką w hotelu, można zarządzać korporacją. Żadna praca nie hańbi, każdą ktoś musi zrobić, żeby ten świat się kręcił i każda jedna zasługuje na szacunek. No i każdą można wykonać porządnie lub byle jak. Co więcej – dawno, dawno temu, za górami, za lasami, byłam kelnerką. Dla mnie to też była praca na chwilę, bo studia i trzeba jakoś żyć. Ale nie przyszło mi do głowy, żeby robić takie rzeczy jak niżej. Poczucie dobrze wykonanej roboty, jaka by ona nie była, jest bardzo miłe. Polecam.

Disclaimer musi być wyczerpujący, bo żyjemy w czasach, gdy obraza majestatu nie zna granic, nie ma poczucia humoru i nie bierze jeńców, więc dodam, że ten tekst nie jest o żadnej konkretnej osobie. Jest o zjawisku. Tyle tytułem wstępu.

Czym zatem charakteryzuje się Smerfetka? Otóż…

On nie chodzi, on się snuje

Bo to jest zawsze on. Zawsze. Zatem Smerfetka snuje się jak smród po gaciach. Kręci się między stolikami, mija wszelkie okazje aby zrobić coś sensownego – przynieść menu, odebrać zamówienie czy zgarnąć puste talerze. Jest królem pustego przelotu. A to wszystko tak nie za szybko, żeby się nie spocić.

Nie wiem, nie znam się

Menu? No, jest coś takiego. Ale tu się kończy wiedza Smerfetki. Jest taka koncepcja, która nazywa się “kaizen”. W największym skrócie chodzi w niej o optymalizację czy też doskonalenie, np. procesów w przedsiębiorstwie. Restauracja to takie małe przedsiębiorstwo. I teraz pomyślcie jak dobrze wyszkolony kelner optymalizuje procesy w przedsiębiorstwie: zna menu, wie co ewentualnie można w nim zmienić na życzenie gości, wie jakie są alergeny w potrawach, itd., więc błyskawicznie odpowiada na pytania, a proces składania zamówienia przebiega szybko, sprawnie i w miłej atmosferze. Co robi Smerfetka? Idzie się zapytać. OSIEM RAZY. Na co to wpływa? Otóż na wszystko: na zadowolenie gości, na ich ewentualną chęć powrotu oraz dalsze rekomendacje (polecenia to jest niemierzalny lecz turbo ważny wątek, bo żadna reklama nie waży tyle, co szczere polecenie), czas kiedy stolik jest zablokowany, a przecież już mógłby obsługiwać kolejne zamówienie, etc. SMERFETKA TO ZAKAŁA.

Dwie godziny spóźnienia? Nie róbmy dramatu

W życiu się trzeba wyluzować, prawda? Już Laska to wiedział. Czas jest względny oraz nie jest liniowy, dla ciebie dwie godziny spóźnienia do roboty to afera, a dla niego tylko koncepcja. Poza tym jest na rynku problem z przyzwoitymi kelnerami oraz kelnerami w ogóle, bo w Polsce to nadal nie zawód tylko stan przejściowy lekko pogardzany, lecz czasem konieczny, więc co mu kto zrobi, jak z nim źle, a bez niego jeszcze gorzej?

Zrywa sms-em

Klasyka. Bo praca kelnera to tak niepoważne zajęcie, że można się zwolnić telefonicznie na dwie godziny przed szychtą w momencie, gdy zaczyna się największa tabaka. Etos pracy = 0. Nie, że wczoraj się zmelanżował, co jest w pewnym wieku akceptowalnym i w pełni zrozumiałym zjawiskiem, bo kto nie miał dwudziestu lat niech pierwszy rzuci kamieniem, a skoro tak, to dzisiaj bierze dwie aspiryny i ognia. Takie rzeczy, to nie. Trzeba się szanować, wysypiać, dołączyć do klubu self-love. Tak więc po długim wieczorze Smerfetka po prostu nie zjawia się w robocie, a jak jest ludzki pan, to zadzwoni, że się nie zjawi. Bo ma wyjebane, więc – naturalnie – będzie mu dane. Oto moc pozytywnego myślenia.

Śliczne korale, kochanie